XVII WROCŁAW INDUSTRIAL FESTIVAL

W 2001 roku, nierozłączni Natasza (Natasha A Twenty One) i Aleksiey Protasov opuszczają rodzinny Mińsk i podbijają scenę jako Ambassador21. Ich przekaz jest prosty: fuck all systems. Nieokrzesana punkowa postawa made by A21 ma źródła w nastoletnich latach spędzonych w Mińsku, gdzie oboje grali w garażowych bandach. Muzykę białoruskiego duetu zwykło określać się jako digital hardcore czy  synthcore. Zawiera w sobie więcej:  rhythm’n’noise, tech industrial i drill and noise. Wszystko podane w zabójczym tempie. W skrócie - wyegzekwowana z punkowym sznytem, pełna adrenaliny mutacja wielu nurtów aktualnej, radykalnej muzyki klubowej. Niepohamowany żywioł Ambassador 21 kapitalnie sprawdza się live. Natasha i Aleksiey nie oszczędzają się na scenie, smagają wszystkich i wszystko nieposkromioną spontanicznością. Szybko stali się ulubionym aktem festiwali, stawiających na rytm i hałas. Ich ekspresja doskonale korespondowała z estetyką  takich wydarzeń, jak: Maschinenfest, Elektroanschlag czy Forms Of Hands. Amabassador 21 ma na koncie ponad tuzin dobrze przyjętych albumów oraz szereg kooperacji, remiksów itd. Nowy album Human Rage  tak jak większość poprzednich wydawnictw A21, firmuje ich własny label Invasion Wreck Chords. Set na WIF 2018 będzie z pewnością lawiną beatu, hałasu i energii.
[WS]

Za pomocą swojej muzyki Bisclaveret odkrywa oraz kreuje pozornie odrealniony, własny świat dźwięków. Ta kreacja oderwana od „tu i teraz”. Za pomocą brzmień umownie określanych jako ambientalne, gdański projekt transplantuje do sfery audialnej holistyczne wizje mało znanych hermetycznych myślicieli, mistyków, wizjonerów i szaleńców. Założony w 2000 roku duet Macieja Mehringa i Radosława Murawskiego podąża własną, oderwaną od wszelkich zależności, drogą muzyczną. Każdy album Bisclaveret to odrębny  koncept poświęcony innemu zjawisku czy wydarzeniu. Kolejne realizacje muzycy traktują jak swoiste traktaty mistyczno-filozoficzne. Magia, ezoteryka, zjawiska transcendentalne i poza racjonalne – to wszystko regularnie pojawia się, zarówno jako inspiracja oraz jako immanentny składnik Bisclaveret. Dźwięki Bisclaveret mają być bodźcem do psychodelicznej wędrówki w głąb jaźni i metafizyczną podróżą ku nieznanemu. 
[WS]

Muzyka Clock DVA z przełomu lat 80 i 90  pozostaje niezniszczalna matrycą, do której odwołuje się  rodzące  wówczas techno czy też scena EBM. Precyzyjny beat CDVA napiętnował prekursorów berlińskiego i frankfurckiego minimalistycznego tech minimal, oraz pozostał obecny w jego dalszych ewolucjach. Korzenie CDVA tkwią w Sheffield, w północnej Anglii - miejscu narodzin klasyków, takich jak Cabaret Voltaire, Hula, In The Nursery czy Human League.  Początki CDVA to czasy punkowej rewolucji, uprawomocniające każdy eksperyment, łączenie tworzyw i emancypację wszelkiej twórczości. Mózgiem Clock DVA od początku jest Adi Newton – indywidualność, której obce są wszelkie limity zarówno popkultury jak i awangardy.  Clock DVA debiutował w 1980 roku albumem White Souls in Black Suits, wydanym dla należącego do Throbbing Gristle - Industrial Records. Muzyka była zupełną antytezą tego, co mogło wydawać się „industrialnym stereotypem”. Z industrialem wiązała jednak Clock DVA eksperymentalność, psychodeliczność, użycie pętli, tzw. białego szumu oraz elektronika. Z dojrzałą formą „synkopowego”, jazzowo-elektronicznego DVA mamy do czynienia na wydanych w latach 80 albumach Thirst czy Advantage, które atrakcyjnie łączyły funkujący post punk, new wave i death disco. Clock DVA ewoluował od eksperymentalnego postpunkowego mrocznego quasi jazzu,  do czysto elektronicznego brzmienia albumów Buried Dreams, Man-Amplified czy Sign, na których oparty będzie repertuar wrocławskiego koncertu. Utwór-manifest zatytułowany The Hacker ukazał się na wiele lat (1988) przed internetową rewolucją. Futurystyczna twórczość CDVA przeniosła do muzyki elektronicznej poszukiwania sztuki XX wieku, zwłaszcza ideę człowieka-maszyny oraz konstruktywistyczne postulaty łączności człowieka i technikę. Audiowizualny koncept Clock DVA oznacza zawsze transmisję informacji. Towarzyszące realizacjom wydawnictwa przywołują Tatlina, Lissitzkiego i Duchampa, eksplorują kontrkulturową, hermetyczną literaturę, zjawiska paranormalne. Od Lautreamonta po surrealizm i magię. Hipnotyczna, postindustrialna muzyka CDVA jest refleksem relacji: jednostka-technologia, odbija pozaziemskie parcie ku nieznanemu, fascynację kosmosem i jego eksploracją. Clock DVA to eksperyment oraz taneczność, taki właśnie będzie set CDVA w Sali Gotyckiej.
[WS]

Death Is The Most Certain Possibility - album rezydującego w Madrycie duetu Da-Sein wydany został przez Galakthorrö. Wszystkim, którym bliska jest twórczość November Novelet i Haus Arafna, z pewnością przypadnie do gustu ich dark wave’owa, analogowa elektronika. Twórczość hiszpańskiego duetu (brzmienie, obrazy, videoklipy) świetnie nawiązuje do wymienionych powyżej klasyków. To ekspozycja melancholii, europejskiej malaise wzbogacona o hałas, głębokie brzmienia syntezatora Korg MS-20 i przesterowany beat.
[WS]

Doc Wör Mirran to pochodząca z południowych Niemiec, multimedialna grupa artystów, realizująca swoje cele we wszelkim możliwym wymiarze. Każde wystąpienie jest odrębnym przedsięwzięciem, komponowanym  ze specjalnie przygotowanych premierowych utworów. Czasami jest to koncert w klubie, kiedy indziej wystawa, happening , innym razem muzyczny sabotaż wkraczający w przestrzeń ulicznego Stadtfestu.
Do spotkanie Bernarda H. Worricka i Josepha B. Raimonda doszło w połowie lat 80. w Norymberdze. Dzieje Doc Wör Mirran to udział w kulturze kasetowej lat 80., szereg realizacji na wszystkich możliwych nośnikach. Przez długi okres artyści rezydowali w USA, gdzie ich singel ukazał się pod egidą punkowego magazynu Forced Exposure (1991). Sztuka Doc Wör Mirran to hałas, szum, dźwięki, rzeźby, poezja, manifesty, plastyka, muzyka, literatura i akcja. Dominujący klimat tej twórczości to żart, groteska, absurd. Doc Wör Mirran stara się w pełni realizować postulaty dada.
[WS]

Radykalny, konfrontacyjny industrialny power electronics, czerpiący inspirację z klasyków gatunku, takich jak Fire in The Head, Control, Slogun czy Genocide Organ. Ofensywa hałasu w najlepszej formie, dopracowane, mocarny brzmieniowo hałas plus adekwatny ładunek estetycznej agresji. Działający od 2012 w UK, pochodzący z Łodzi skład, to egzekucja wymogu codziennej samoobrony. Soniczny atak służy obronie przed mediami, popkulturą, kłamstwami z internetu i innymi zagrożeniami współczesności. Kevlar to inwazyjna  ściana hałasu i demonstracja bezkompromisowej siły w czasach, w których słabość uznawana jest za normę.

[WS]

Zdekonstruowana tkanka, brudna elektronika, przesterowane wokale, sample. Massiv Distorted System 51 to rytm i hałas zespolone w jedno. Założony w 2007 projekt tworzą Enrico Straube i Mike Lutz, zapraszający do kolejnych wystąpień różnych artystów.  Elektroniczny industrial MDS51, to muzyka odpowiadająca czasom w jakich powstaje. MDS 51 posługuje się środkami, wypróbowanymi z powodzeniem na scenie industrialnej. Ich motto brzmi: ”wstąp do tej wielkiej fabryki, pozwól łomotowi maszyn i sykowi  zaworów podyktować beat! ”.

[WS]

Eric Van Wonterghem vel Monolith nie jest postacią anonimową na WIF. Odbiorcy festiwalu mieli wiele okazji aby przekonać się o kompetencjach Erica jako wszechstronnego artysty i technika. Gdy w 1997 roku rozpoczynał działalność pod szyldem Monolith, był już legendarną postacią europejskiej sceny electro industrialnej. Ten pionier dark elektroniki zaczynał swoją muzyczną drogę w zamierzchłych czasach new beatu i jest tu obecny od kilkudziesięciu lat!  Eric Van Wonterghem jest zarazem twórcą jak i rzemieślnikiem. Żadną przesadą nie będzie określenie go mega masterem produkcji, magiem studia nagraniowego. Metodologia EVW miała wielki wpływ na około industrialny ruch rhythm noise. Dynamiczną karierę Erica znaczy niebywała konsekwencja i rzemiosło nie znoszące słabych punktów. Rzetelna robota, której rezultat słychać na dziesiątkach lub nawet setkach albumów sceny industrial electro. Każdy produkt znaczony jego nazwiskiem cechuje się precyzją i solidnością. Klasyczne nazwy Insekt, Sonar, Absolute Body Control czy The Klinik mówią same za siebie. Od niedawna Eric jest także wziętym  producentem nowej fali klubowego techno industrialu. Monolith to nie tylko ponadczasowy hit Disco Buddha. Podstawą praktyki są pętle i bezlitosny rytm, minimalizm łączonego z hałasem elektronicznego bitu; wzbogacony groovem. Monolith zespala te elementy w spójny monolit przeznaczonej do ruchu, tańca muzyki ciała i ducha.
[WS]

Power elektroniczny atak na zmysły. Antymuzyczny destrukcjonizm generowany przez własnoręcznie wykonane narzędzia i przetworzony głos. Metody są proste i radykalne ale trwające zwykle kilkanaście minut publiczne wystąpienia duetu Sznur posiadają niezwykłą siłę.

Widniejąca na okładce albumu Nerissimo trawestacja klasycznego portretu ambasadorów Hansa Holbeina, wyraźnie wskazuje w jakim punkcie osadzić można sztukę Teho Teardo i Blixy Bargelda. Twórcy znajdują się na skrzyżowaniu historii i teraźniejszości, pomiędzy tradycją a awangardą. Mają za sobą przeszłość, u stóp leży awangarda uosabiana przez tapiserię z dippingiem Jacksona Pollocka. W zasięgu ich rąk znajdują się narzędzia, wiedza i umiejętności. Świadomość vanitas koncentrująca się w centrum oryginalnej kompozycji z 1533 roku zdaje się także niezwykle istotna dla całokształtu.
Kim jestBlixa Bargeld wie chyba każdy uczestnik festiwalu. Po latach sturm und drang, zarówno Einstürzende Neubauten jak i jego lider ewoluowali ku formom odległym od oryginalnego konceptu. Blixa Bargeld zawsze podkreślał, że muzyka Neubauten to o wiele więcej niż łomot blach, użycie wiertarek i cały metalowy sztafaż. To dlatego w repertuarze EN już dawno temu znajdywały się utwory takie jak Sand Lee Hazlewooda. Od kilkunastu lat  Blixa Bargeld, oprócz Einstürzende Neubauten, prowadzi także solową karierę jako deklamator, poeta i performer. Mauro Teho Teardo ma za sobą równie bogatą, post punkową, industrialną drogę twórczą. Jako M.T.T. kooperował m.in. z Nurse With Wound czy Ramleh, na początku lat 90 tworzył grupę Meathead, na koncie ma współpracę z włoskim Pankow i kooperację z  grupami typu Zeni Geva, Pain Teens czy Cop Shoot Cop. Mauro Teho Teardo jest dziś uznanym, włoskim kompozytorem, autorem muzyki do filmów m.in. Paolo Sorrentino.
Spotkanie na osi Berlin - Rzym  przyniosło doskonałe efekty, wykraczające poza indywidualne  doświadczenia obu artystów. Owoce rozpoczętej w 2013 współpracy – albumy Still Smiling (2013), Spring (2014), Nerissimo (2016) i Fall (2017) chwyciły za serce i spotkały się z entuzjastycznym przyjęciem. Trudno sklasyfikować jednoznacznie muzykę Teho Teardo i Blixy Bargelda,jest ona zarówno tonalna, piosenkowa jak także pełna paradoksu i eksperymentu. Intymistyczne, kameralne songi są w dużej mierze refleksem osobistej ewolucji Blixy Bargelda. W lirykach widoczne jest odejście od defetyzmu i miejskiego koszmaru. Coraz częstszy autotematyzm oraz afirmacja małych chwil radości to zupełna antyteza tragizmu i nihilizmu, z którym był często łączony przekaz Neubauten. Podkreślenia godny jest kompozytorski kunszt Teho Teardo, jego  filmowe podejście nadało tej materii muzycznej pełni. Wpadające w ucho, pogodne melodie wieńczą zupełnie zaskakujące pointy. Ciepły, niski głos Blixy potrafi momentalnie stać się  przenikliwy, a piosenki w jednej chwili zamienić się w atonalny zgrzyt. Finezyjne kompozycje są zarówno tradycjonalne jak i repetytywne.Podaczas koncertu w Sali Gotyckiej towarzyszyć im będzie zespół kameralny złożony z wrocławskich muzyków w składzie: Bartosz Bober, Wojciech Bolsewicz,  Paweł Brzychcy, Sylwia Matuszyńska oraz Laura Bisceglla i Gabriele Coen.