XXIII WROCŁAW INDUSTRIAL FESTIVAL

Ab Intra to łaciński zwrot oznaczający „od wewnątrz” – i jest to też ideowe motto przyświecające muzycznemu projektowi Radka Kamińskiego, który w swojej twórczości podejmuje próbę eksploracji wewnętrznych przestrzeni umysłowych i przedstawienia ich za pomocą dźwięku. Stylistyki ambient i drone są tu tylko słowami-wytrychami, stanowiącymi punkt wyjścia do prezentacji obrazów manifestujących się w umyśle autora. W jego utworach nie chodzi o przedstawianie konkretnych znaczeń czy wyobrażeń – to raczej próba wprowadzenia świadomości w określone stany poprzez brzmienia i dźwięk, bez użycia jakichkolwiek słów i sformalizowanej muzyki. Chodzi raczej o oddanie ogólnego klimatu i aury niż konkretnych znaczeń. Mimo zanurzenia w estetyce ambient nie jest to muzyka prosta i relaksacyjna – wręcz przeciwnie, jest bardzo wymagająca, oczekująca od słuchacza pełnego wyciszenia i koncentracji. Dlatego w kompozycjach projektu brak niepotrzebnych dźwiękowych przerywników, inkrustacji i ozdobników, nie ma żadnych słów czy wyrazistych symboli i metafor – wszystko po to, by uchwycić czystą aurę muzyki i emocje, które ona ze sobą niesie. W utworach Ab Intra cisza gra równie ważną rolę jak sam dźwięk. To muzyka intymna i osobista – zarówno dla samego twórcy, jak i dla jej słuchacza.

Projekt ma na swoim koncie szereg koncertów i obok paru mniejszych wydawnictw dwa pełnometrażowe albumy, które ukazały się w barwach rodzimej wytwórni Zoharum. Wrocławski koncert będzie promował najnowsze wydawnictwo – dwupłytowy split z niemieckim drone-ambientowym 1000 schoen, wydany również przez oficynę Zoharum.

Massimo Magrini, utalentowany muzyk i inżynier nowych technologii, już od wielu lat prowadzący swój sztandarowy projekt Bad Sector, jest osobą zafascynowaną nauką oraz wszelkimi elektronicznymi dźwiękami i instrumentami. Dzięki wieloletniemu doświadczeniu i zdobytej edukacji w dziedzinie muzyki komputerowej, Magrini zasłynął z tworzenia własnych, nowych instrumentów – zarówno cyfrowych, jak i analogowych – które wykorzystuje potem w nagraniach projektu. Kompozycje Bad Sector opisuje się jako mieszankę ambientu, noise, minimalu i muzycznego eksperymentu. Sam artysta określa tworzone przez siebie dźwięki jako głęboko nasycony emocjami, mroczny ambientowy noise. Zainteresowania artysty są wyraźnie widoczne w tytułach albumów i utworów i podejmowanych przez niego tematach – mikrobiologia, matematyczne algorytmy, fizyka kwantowa czy eksploracja przestrzeni kosmicznej. I dlatego w nagraniach Bad Sector możemy odnaleźć przeróżne dźwięki – fale i sygnały radiowe, szumy transformatorów wysokiego napięcia, przekazy sond kosmicznych i wiele innych. A to wszystko w umiejętny sposób wplecione w pełne harmonii, dronowe strumienie dźwięków. Muzyka Bad Sector jest krańcowo bogata – skrząca się milionem detali na minutę, gdzie każdy pojedynczy klik lub elektryczny mikrotrzask jest dźwiękowym odpowiednikiem pojedyńczej molekuły lub atomu. Czasem jest to muzyka wyciszona, wręcz delikatna i eteryczna, pozbawiona mroku i agresji, innym razem potrafią wynurzyć się z niej bardziej złowróżbne i ciemne elementy

Blac Kolor to projekt muzyczny  Hendrick’a Grothe’go: DJ-a, promotora i projektanta graficznego. Zadebiutował  w 2013 roku  EP ką „FROST”. Wkrótce potem ukazało się pierwsze właściwe wydawnictwo  „RANGE EP”. Z kolejnym singlem „KOLD” brzmienie Blac Kolor rozwinęło się w kierunku mocnych breaków, marszowych werbli zanurzonych w niepokojących elektronicznym sosie. w 2014 światło dzienne ujrzał debiutancki pełnometrażowy albumu „Wide Noise”, po którym nadszedł kolejny „Born In Ruins” w 2016 roku oraz trzeci album „Awakening” w kultowej wytwórni HANDS. kolejne lata to następujące po sobie 12-calowe EPs i czwarty album dla Aufnahme+Wiedergabe. Piąty pełnometrażowy album koncepcyjny „Weltenbrand” ujrzał światło dzienne za sprawą legendarnego Ant-Zen we wrześniu 2023 roku. Współpracowali przy nim  tacy  artyści jak Panter Noise, Jennifer Touch, Donis (z zespołu Think About Mutation) oraz XTR Human.

Cindytalk to eksperymentalna grupa muzyczna, której liderem jest szkocki artysta Gordon Sharp – jedyny stały członek istniejącego już od prawie trzydziestu lat zespołu. Słynący ze swojej nie tylko muzycznej radykalności muzyk (jest też wojującym transseksualistą) zasłynął między innymi kolaboracją z Cocteau Twins i jako jeden z muzyków This Mortal Coil. W latach 80-tych i 90-tych brzmienie grupy było zdefiniowane przez przełamane rockowe struktury i abstrakcyjne dźwięki fortepianu, u progu nowego tysiąclecia nastąpił zwrot w stronę mrocznych komputerowych dźwięków z odsunięciem wszelkiej melodii i konwencjonalnych tekstur dźwiękowych na tło.

Formacja powstała w 1982 roku z inicjatywy Gordona Sharpa i Davida Clancy’ego z popiołów pozostałych po rozpadzie edynburskiej post punkowej grupy The Freeze. Wkrótce po przeprowadzce do Londynu, członkowie Cindytalk rozpoczęli pracę nad swoim debiutanckim albumem zatytułowanym , wypełnionym zdecydowanie mroczniejszymi i bardziej połamanymi dźwiękami niż te, które były znane z ich wcześniejszego zespołu. W 1983 roku do grupy dołączył John Byrne, który w znaczny sposób wpłynał na nowe brzmienie grupy. W tym samym roku Sharp nagrał wspólną sesję z Cocteau Twins dla samego Johna Peela, co zaprowadziło go do poznania założyciela 4AD Ivo Watts-Russela, który zaprosił go do udziału w nagraniu debiutanckiego mini-albumu This Mortal Coil pod tytułem . Został też jednym z trzech wokalistów na debiutanckiej płycie pełnometrażowej tej super-formacji, gdzie użyczył swojego głosu w utworach , i . W tym samym czasie zebrał pozytywne recenzje i zyskał spore uznanie w brytyjskiej prasie muzycznej. Krótko po wydaniu tej płyty Clancy opuścił zespół, a jego miejsce zajęło rodzeństwo Alex i Debbie Wright. Monumentalny album nagrywany był przez 3 następne lata – były to dwie wydane równocześnie płyty noszące ten sam tytuł, jednak zawierające inny materiał. Podczas tego okresu grupa rozpoczęła współpracę z artystą filmowym Ivanem Unwinem i zaczęła komponować muzykę dla niektórych z jego dzieł. To doprowadziło Cindytalk do stworzenia ścieżki dźwiękowej do filmu Unwina zatytułowanego , która bazowała na fortepianowych improwizacjach i eksperymentach, wywodzących się z muzyki konkretnej i abstrakcyjnej. Do specyficznego brzmienia tego materiału przyłożył się inżynier dźwięku i producent David Ros, który od tej pory stał się aktywnym członkiem grupy. W 1991 roku ujrzało światło dziennie czteroutworowe wydawnictwo – w tym okresie zespół stał się już bardziej kolektywem, gdzie współpracowali ze sobą zarówno obecni muzycy zespołu (jak nowi w składzie Kevin Rich i Darryl Moore) jak i przeszli – powracił między innymi John Byrne. W 1995 roku ukazała się , kolaboracja ze szkockim artystą i pisarzem Alisdairem Grayem, który czytał na niej fragmenty swojej powieści . W tym samym okresie powstaje też poboczny, technoidalny projekt Sharpa pod nazwą Bambule. Po okresie aktywności z Bambule Sharp zdał sobie sprawę, że jego udział w kulturze soundsystemów odciągnął go znacznie od Cindytalk i zabrał się do przygotowania nowego materiału ze swoją podstawową formacją. Singiel z 2003 roku wychodzi nakładem Klang Galerie i znaczy drogę w kierunku bardziej abstrakcyjnych obszarów rytmicznych, tonalnych i noise. Sharp przenosi się w 2004 roku do Japonii, gdzie pracuje nad rożnymi projektami, tam tez nagrywa , dzieło dźwiękowej poezji, gdzie centralne miejsce stanowi eksperyment z praktyczną nieobecnością melodii. W lecie 2005 roku po powrocie do Londynu Cindytalk rozpoczyna pracę nad nowym albumem zatytułowanym . Nowy album ukazał się nakładem Editions Mego. Kojelny album – ukazał się w  2011.

Na WIF 2024 grupa wystąpi w składzie: CINDER + THIGPAULSANDRA (COIL)+ MASIMO PUPILLO (ZU)

Escape From Warsaw to solowy projekt Karol Suki który od trzech dekad penetruje elektroniczny underground na styku subkultur punk-rave-industrial, będąc jednym z pionierów tego zjawiska w Warszawie na początku lat 90, jednocześnie jak na rasowego outsidera przystało pozostając poza klanami, trendami i bańkami. Twórca elektroniczno eksperymentalnego projektu Arkona [1995-2013], późniejszej kontynuacji pod nazwą Escape From Warsaw [od 2013] i elektro punkowego Street City Nomads [2006-2013]. Projekty te mają na koncie 12 płyt wydanych we własnej mikro oficynie Sandoz Lab, jak i w wydawnictwach Zoharum, Cpt.Sparky, Zgniłe Mięso, Saturator Label i inne. Drugie tyle nie wydane [wszystkie można posłuchać na: . Niebawem nakładem Zoharum ukaże się najnowsze wydawnictwo EFW „The Spectre of war / Widmo wojny”. Od początku twórczości utwory nagrywane są przy pomocy zewnętrznych urządzeń takich jak syntezatory analogowe, samplery, automaty perkusyjne i efekty. Często bardziej liczy się chwilowa emocja i pewien „niedoskonały” brud niż wygładzony końcowy studyjny efekt. Obecnie na koncertach łączy dokonania wszystkich swych muzycznych wcieleń, przeplatając elektro punk, EBM, post industrialne kolaże dźwiękowe, techno acid funk z eksperymentalnymi formami. Artysta malarz z dorobkiem kilku ważnych zbiorowych wystaw muzealnych. Niegdyś też DJ i VJ. Miłośnik pieszych wycieczek, roweru, kajaka i piwa.

Istniejący od 1983 roku Illusion of Safety to autorski projekt Daniela Burke, w ramach którego prezentuje swoją solową twórczość, często też jednak działając w konfiguracji z innymi artystami. Dorobek muzyczny projektu to ponad 20 albumów, które ukazywały się nakładem takich wytwórni, jak Complacency, Die Stadt, Experimedia, Odd Size, Silent, Soleilmoon, Staalplaat, Tesco i Waystyx. Na przestrzeni swojego istnienia Illusion of Safety zagrało ponad 300 koncertów w Europie i Ameryce Północnej.

Projekt jest określany jako wypadkowa ambientu, post-industrialu, muzyki elektroakustycznej, noise, kolaży dźwiękowych, improwizacji i power electronics – muzycy nie chcą ograniczać swojej twórczości do zaledwie jednego stylu czy metody twórczej. Niechęć do artystycznej stagnacji powoduje to, że dźwiękowy charakter i emocjonalna substancja muzyki projektu żyją i z każdą płytą czy koncertem, zmieniają się i ewoluują.

Dan Burke obecnie wykorzystuje tradycyjne instrumentarium, elektronikę, kompozycję komputerową, technikę samplowania i amplifikowane urządzenia do manipulacji materiałem dźwiękowym Wykorzystuje improwizowane i uprzednio skomponowane struktury operujące sonicznym tworzywem, który igra z pamięcią muzyczną jednostki i stymuluje percepcję – efektem jest konglomerat połamanych dźwięków, zaburzonej atmosfery i czystego, nieprzefiltrowanego przez inne instancje piękna, które w swojej istocie ewokuje świadomość niewysłowionego.

Zamierzeniem artystycznym Illusion of Safety jest aktywacja różnych wariantów percepcji, by dzięki temu udało się doprowadzić odbiorców do bezpośredniego dostępu do ich psychiki i emocji, do wywołania poczucia nieskończoności by dzięki temu móc odnieść się do świadomości konieczności równowagi i zgłębienia natury powszechnej dychotomii.

Niecodzienna synergia dwóch zespołów zaowocowała zaskakującym połączeniem eksperymentalnej, industrialnej i sonorystycznej muzyki poszerzonej o kompozycje sakralne z elementami polskiej muzyki ludowej – poprzez śpiew biały, polskie bębny obręczowe oraz baraban. Ważną częścią tych kompozycji są teksty, które dotyczą spersonifikowanych roślin przenikających się ze słowiańską mitologią i obrzędowością. Nadrzędną inspiracją przyświecającą projektowi są polskie tradycje hałasu – antymuzyki praktykowanej podczas obrzędów związanych z transformacjami pór roku i cykli wegetacji roślinnej oraz przesileniami słonecznymi wyznaczającymi święta przejścia kalendarza przedchrześcijańskiego.

Mirosław Matyasik (C.H.DISTRICT, GODZILLA) od przeszło 20 lat czynnie działający na polskiej scenie niezależnej w swojej nowej odsłonie.Czerpiąc garściami z klasyki muzyki industrialnej oraz penetrując współczesne brzmienia elektroniczne jako LARMO zaprasza do ekstremalnej wyprawy przemysłowymi szlakami Górnego Śląska gdzie żyje i tworzy. Aktywny koncertowo pracuje nad materiałem studyjnym. Dla fanów ANT-ZEN, HANDS, INSTRUMENTS OF DISCIPLINE czy OHM RESISTANCE.

Po raz pierwszy na żywo!

Za nazwą LUSTMORD kryje się  Brian Williams, którego sylwetki bywalcom WIFu specjalnie przedstawiać nie trzeba, to niekwestionowany pionier nurtu dark ambient działający nieprzerwanie od  1980 roku i zarazem jedna z  kluczowych postaci sceny industrialnej. Williams, były członek SPK, współpracował  również z członkami Throbbing Gristle,  pojawił się na albumach Current 93 i Nurse With Wound, Melvins, Clock DVA, Jarboe, Clock DVA, Paula Haslingera (Tangerine Dream), Wes Borland (Limp Bizkit), Puscifer i Tool.
Po przeprowadzce do Los Angeles w 1993 r. Williams pracował nad dziesiątkami ścieżek dźwiękowych do filmów, w tym The Crow, Underworld i First Reformed, a także nad  grami wideo, ścieżkami dźwiękowymi do programów telewizyjnych i albumami solowymi wydanymi pod nazwą LUSTMORD. Wokalistka KARIN PARK  to prawdziwa diwa szwedzkiego popu, na codzień znana z występów w grupie  ÅRABROT.
Wydana w 2021 płyta „Alter”  to charakterystyczne, lodowate otchłanie elektroniki kreowane przez Lustmord’a oraz  idealnie wpisujące się w klimat podniosłe, emocjonalne i poruszające wokalizy Karin Park przynoszące wolne skojarzenia z  Kate Bush, Maynard J Keenan i Elizabeth Fraser. Artyści stworzyli unikalne dzieło, którego  piękno i moc, będą mogli doświadczyć  na żywo jako pierwsi na świecie właśnie widzowie tegorocznej edycji WIF.

Zespół powstał w połowie lat 90. XX wieku na gruzach legendarnego czeskiego projektu Střední Evropa.  Początkowo skupiali się głównie na występach na żywo. Na przełomie millenium nagrali swój pierwszy album studyjny „The One”, a w 2006 roku kolejny „Badluck”. W 2010 roku supportowali  legendę gatunku Atari Teenage Riot. Skład zespołu ostatecznie się ustabilizował. Gdy Jana von Habczak, stała się twarzą zespołu, przyjmując rolę wokalistki i frontmanki , a DJ Narco Polo, przejął  kontrolę nad beatem i elektroniką skład zespołu ostatecznie się ustabilizował. Po 17 lat od wydania Badluck, wspólnie z Danielem Rodny, pionierem czeskiej sceny electro, nagrali trzeci  studyjny album Keep Music Evil (2024).

Od początku lat dziewięćdziesiątych zaangażowany w rozwój muzyki eksperymentalnej w Polsce. Założyciel i współtwórca wielu zespołów i projektów (Spear, Ben Zen, Nonstate, Aural Treat, Sub Spa, Quantum Vacuum Oscillator, Ozog / Knysak, moist hardware i.a.). Tworzy multimedialne performensy, instalacje interaktywne oraz filmy wideo. W swoich solowych działaniach skupia się na krytycznej eksploracji przestrzeni liminalnej pomiędzy fizjologiczną aktywnością ciała a niewidzialną elektromagnetyczną infrastrukturą przestrzeni hybrydycznej. Wykorzystuję unikatowe, prototypowe urządzenia elektroniczne, instrumenty analogowe oraz cyfrowe.

Jako kurator organizował i współorganizował liczne koncerty i wystawy m.in.:  program Perform_Tech 2017 w Fabryce Sztuki w Łodzi, Festiwal Muzyki Elektronicznej i Szuki Nowych Mediów L’tronica 2017 w Łodzi, program Art._Search 2017 w Gliwicach, program “Poza Horyzont” [około 40 wydarzeń w latach 2004-2009] poświęcony muzyce eksperymentalnej i sztukom audio-wizualnym, 4 edycje wystawy sztuki multimedialnej „Die Kunst Ist Toth”, koncerty Coil, Noise Makers Fifes, Column One, Troum, Xaviere Charles, Z’ev, Zbigniew Karkowski, Aube, Tetsuo Furudate, Asmus Tietchens, Kasper T. Toeplitz, Marco Donnarumma, Thomas Ankersmit, Julien Ottavi, Ryan Jordan, Gil Kuno i wielu innych.

W latach 1998 – 2002 prowadził wytwórnię płytową Ignis Projekt poświęconą różnym odmianom elektronicznego eksperymentu. Ignis opublikowała płyty takich wykonawców jak: Francisco Lopez, Ultra Milkmaids, Vance Orchestra, Indra Karmuka, Crawl Unit, Origami Arktika, Chaos As Shelter, EA i Spear.

Jego zainteresowania naukowe obejmują sztukę interaktywną, media taktyczne, bio art, społeczeństwo sieci, oraz posthumanizm. Opublikował wiele artykułów na temat estetyki sztuki interaktywnej, historii i teorii filmu awangardowego, sztuki wideo i muzyki eksperymentalnej. Jego książka „Życie w krzemowej klatce. Sztuka nowych mediów jako krytyczna analiza praktyk cyfrowego nadzoru” ukazała się w 2018 roku nakładem Wydawnictwa Uniwersytetu Łódzkiego. Pracownik Katedry Nowych Mediów i Kultury Cyfrowej UŁ.

Uczestnik programu Art & Science Meeting w Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia” w Gdańsku. Członek Inter-Society for Electronic Art, Polskiego Towarzystwa Kulturoznawczego oraz Polskiego Towarzystwa Badań nad Filmem i Mediami.

Elektro-industrialne duo z Łodzi, w obecnej formie działające od czerwca 2023 roku. Zapoczątkowane jako solowy projekt, teraz wzmocnione brzmieniem żywej perkusji oraz samodzielnie skonstruowanym żelaznym instrumentarium.

Brudny, postindustrialny krajobraz miasta wymieszany z wściekłością Electronic Body Music. Monumentalne melodie i wołanie o sprawiedliwość. Szorstkość sampli i perkusjonaliow w nierozerwalnej symbiozie z tęsknymi, syntezatorowymi melodiami. Inspiracja klasycznymi dokonaniami nurtu EBM wymieszana ze współczesnością dark electro ostatniej dekady. Agresja kontra melancholia, trzask i zgrzyt naprzeciw gładkości – wszystko pieczołowicie zbalansowane, zawarte w jednym tworze.

PALE to surowy, agresywny, mroczny północny industrial. Zespół wykorzystuje tradycyjne elementy Power Electronics i  agresywne rytmy tworząc autentyczną  ścianę dźwięku. Poziom intensywności potęguje  krzyk czterech charyzmatycznych wokalistów/ek. Członkowie  zespołu: Håkan Paulsson i Joakim Engström znani  są z  występów w legendarnym  SANCTUM. Pale istnieje już od ponad 15 lat, zagrali kilka koncertów na żywo, ale dopiero w 2023 doczekali się pierwszego wydawnictwa płytowego dla wytwórni  Ant-Zen.

Projekt Petrolio powołał do życia w 2015 roku włoski artysta Enrico Cerrato. Wcześniej muzyk udzielał się  na scenach: metal (Infection Code), industrial (Gabbiainferno) i jazz/noise/punk (Moksa). Debiutancki album Petrolio „Di Cosa Si Nasce” ukazał się w kwietniu 2017 roku. Petrolio występował na żywo w Wiedniu, Pradze, Augsburgu, Tybindze i Zurychu. W styczniu 2018 roku wydał nową EP zawierającą trzy piosenki stworzone na potrzeby występu z współczesną artystką teatralną Angelą Teodorowsky.

Korzenie Riotmiloo wywodzą się z protestów riotgrrrl. Emile – wokalistka londyńskiego, garażowego zespołu punkowego Venom Seeds (2003-2008), za swoją intensywną działalność została  wówczas po raz pierwszy zauważona przez dziennikarzy.
Chętna do eksplorowania różnych gatunków muzycznych, Riotmiloo współpracowała z wieloma artystami elektronicznymi/industrialnymi. W 2015 wydała swój pierwszy album „La Pierre Soudée” dla Ant-Zen. W 2022 roku wydała audiowizualny koncert na DVD z fotograficznymi pracami Jessiki Hosman, „Riotmiloo Live at Iklectik”. Rok później ukazał się drugi album Riotmiloo „Blackout”. To przejmujący dźwiękowy obraz różnych stanów wewnętrznego pomieszania, starający się zburzyć bariery między normalnością a szaleństwem. Tkając sieć bezdusznych beatów i szeroko wykorzystując analogowe syntezatory,  artystka tworzy mroczne electro z domieszką angst-popu. Riotmiloo występowała na europejskich festiwalach, takich jak Infest, Elektroanschlag, Bruital Furore, a także Audiotrauma i Maschinenfest z Eva|3.

S.T.A.B. narodził się tuż po śmierci Marco Corbelli z Atrax Morgue jako hołd dla jego wizji, pozostaje pod wpływem takich artystów jak Brighter Death Now, CON-DOM, Genocide Organ, Anenzephalia i .S.T.A.B. zaczął się rozpędzać po 2010 roku, wtedy to zrodziła się długa i owocna współpraca z Unrest Productions, zwieńczona  trylogią „Perdition” wydaną na 3 kasetach. Najnowszy album Funerals wydany został w kultowej wytwórni Old Europa Cafe. S.T.A.B. współpracował również z innymi artystami, takimi jak SHIFT i AM NOT! Koncertował głównie w Wielkiej Brytanii i Europie. S.T.A.B. to wizja Keith’a Finnan’a. Jak mówi sam artysta : S.T.A.B. nie ma żadnego politycznego ani religijnego przesłania, dogmat pozostawiam innym!

Sieben to autorski projekt muzyczny Matta Howdena. Jego oryginalna technika twórcza opiera się na wyprowadzeniu muzycznej frazy, którą następnie zapętla i wzbogaca o kolejne, precyzyjnie dobrane szczegóły. Efekt końcowy jest zaskakujący – słuchając utworów Howdena trudno uwierzyć, iż stanowią one pracę wyłącznie jednej osoby.

Matt Howden otwarcie przyznaje się do inspiracji muzycznych wyniesionych z klasycznej angielskiej muzyki, zaraz obok wymienia jednak takie zespoły jak Joy Division, Echo and the Bunnymen czy Bauhaus. Swoje bogate doświadczenie artystyczne zgromadził pracował z takimi wykonawcami i zespołami, jak Sol Invictus, Of the Wand & the Moon, Harvest Rain, The Raindogs, Tonym Wakefordem, L’Orchestra Noir, L’Ame Immortelle, Emilie Autumn, Faith & The Muse, Larsen, Chris Eckman, Spiritual Front, Shock Headed Peters, Hekate, Job Karma, The Mystery School czy HaWthorn.
Głównym instrumentem Matta są skrzypce, na których nauczył się samodzielnie grać – swój pierwszy instrument, który dostał od przyjaciela swojego dziadka. Po trwającej dwa lata nauce gry zaczął występować jako uliczny artysta na ulicach Newark, Lincoln i Grantham. W 1986 roku przeprowadził się do Sheffield, by stać się częścią tętniącej życiem tamtejszej sceny muzycznej, grając w takich składach jak The Glass Hammers, Pig64, Yonni czy Stiki. Projekt Siebien swoje powstanie zawdzięcza I Ching – Księdze Przemian, starożytnej chińskiej wróżbie. Jego przyjaciel wywróżył mu z niej, że powinien zacząć tworzyć taką muzykę, jaką chce, a nie taką, jaka spodobała by się innym. To właśnie spowodowało, że Howden poświecił się w całości swojej karierze solowej.

Podstawą Sieben jest wielość poziomów – poziomów instrumentu i głosu, które mają na celu hipnotycznie zaciągnąć słuchacza w świat emocji. Tekstowo tematy zmieniają się z albumu na album , ale połączane są zawsze tym samym poczuciem dysonansu – miękki, powierzchniowy głos artysty wyśpiewuje mroczne i zaskakujące historie. Inteligentne użycie metafor i archaicznego języka jest przeciwstawione bogatej muzycznej strukturze. Centralne miejsce zajmują w niej oczywiście skrzypce, a niecodzienny sposób gry Howdena nadaje muzyce Sieben rozpoznawalne piętno, które trudno porównać z czymś innym. Sieben często jest klasyfikowane jako muzyka neofolkowa, gotycka czy eksperymentalna – jednoczesnie może być opisana jako alternatywna, indie, piękna, melancholijna, freakfolkowa – i można by tu jeszcze długo wymieniać inne określenia.

Sonar powstał w 1996 jako projekt Dirka Ivensa (Dive / The Klinik / Absolute Body Control) oraz Patricka Stevensa (Hypnoskull). Ich muzyka to rytmiczny, energetyczny noise wkomponowany w mroczne przestrzenie dźwiękowe, tworzony przy użyciu zarówno instrumentów analogowych jak i elektronicznych. W 1998 Patrick opuścił zespół jego miejsce zajął Eric van Wonterghem (Monolith / Insekt / Absolute Body Control). Dźwięki Sonar przypominają pracujące maszyny lub warkoczące samoloty. Muzycy postawili sobie za cel poruszyć słuchacza w zupełnie inny niż dotychczas sposób, sprawić, że zapomni się w hipnotycznym beacie. To prosty dźwięk, który zahacza o klasykę industrialu, idąc też krok dalej – to porażająca dawka dynamiki, przesterowanej elektroniki, po prostu „industrial do tańca”.

Od ponad 40 lat Sutcliffe Jugend przesuwa granice muzyki eksperymentalnej, ich reputacja oraz muzyka mówią same za siebie. Kevin Tomkins i Paul Taylor, znani obecnie jako Sutcliffe No More lub SNM, nadal rzucają wyzwanie i zaskakują słuchacza. Publiczne live performances Sutcliffe No More nadal są brutalne, szokujące i wymagające. Protoplaści Power Electronics- Sutcliffe No More, to grupa, którą koniecznie należy doświadczyć live!

Trepaneringsritualen po szwedzku oznacza „rytuał trepanacji” i taka właśnie jest muzyka powołanego do życia w 2008 roku projektu, który dumnie wykorzystuje to zestawienie słów jako swoją nazwę – agresywna, powolna, ciężka, bardzo cielesna i o wyraźnym rysie psychofizycznym. Stojący za nim Thomas Martin Ekelund potrafi kreować brutalne i mroczne dźwięki, nie stosując tak banalnych zagrań, jak ciągłe przyspieszanie rytmu – zamiast tego nieustannie dokonuje zniekształceń własnego, głęboko gardłowego głosu, poddając go ciągłym zapętleniom i miksując go z powolnym, industrialnym rytmem. Muzykę projektu zwykło określać się jako skrzyżowanie estetyk power electronics i death industrialu, jednak od strony ideologicznej i tematycznej daleko mu od innych przedstawicieli tych nurtów – teksty Trepaneringsritualen nie dotyczą krytycznego spojrzenia na współczesny świat, okrucieństwo i bezduszność polityki, lecz czerpiąc inspirację z takich formacji jak Zero Kama, Current 93, Brighter Death Now czy Psychic TV, poruszają tematy religii, magii, okultuzmu i ukrytych pokładów ludzkiej świadomości. Mając na uwadze zakres zainteresowań wyrażonych muzyczną formą i mroczny anturaż Ekelunda, formacja wydaje się być pomostem pomiędzy skandynawskim black metalem a rytualnym industrialem i ambientem kojarzonym ze szwedzką wytwórnią Rogera Karmanika Cold Meat Industry.

Years of Denial to projekt francuskiego muzyka  i producenta Jerome’a ​​Tcherneyana,  aktywnego na scenie muzycznej od 1997 roku  oraz czeskiej artystki performance i autorki tekstów Barkosiny Hanusovej.  Działający od 2016 roku duet zasłynął  dopracowanym produkcjami płytowymi i elektryzującymi występami live. Penetrują mroczne zakątki post-punku, gotyku, new beat, EBM, industrialu i kultury rave.  Ich występy na żywo to  pulsujące arpeggia ciężkiej elektroniki  i moce beaty połączone z performatywnymi działaniami  Hanusovej.

Zoviet France – zapisywane także jako $OVIET:FRANCE:, Soviet France, :zoviet-france: czy :zoviet*france: – to grupa pochodząca z Newcastle w Anglii, jeden z najbardziej znaczących zespołów powstałych w nurcie muzyki industrialnej. To formacja anonimowych postindustrialistów, dronologów, pseudo-etnomuzykologów i dźwiękowych terrorystów, których badania i działalność zaprowadziły w kierunku fikcyjnych kultur, w których rzeczywistość w wyraźny sposób miesza się z marzeniem sennym. Już od samego momentu powstania w 1980 roku, Zoviet France dokonało radykalnego artystycznego mariażu z tanią technologią starych rejestratorów dźwięku, z samodzielnie konstruowanymi chałupniczą metodą akustycznymi instrumentami, z prymitywnymi urządzeniami samplującymi i zapętlającymi dźwięk. I dzięki takiemu instrumentarium kolektyw wykreował unikalny słownik postindustrialnej dźwiękowej hipnozy. Podczas trzech dekad swojego istnienia przez grupę przewinęło się wielu członków – między innymi Neil Ramshaw, Peter Jensen, Robin Storey (działający pod szyldem Rapoon), Lisa Hale, Paolo Di Paolo, Mark Spybey (Dead Voices on Air) czy Andy Eardley.  Obecnie jako Zoviet France występuje jej współzałożyciel Ben Ponton wspomagany przez Mark Warrena.

Muzyka formacji oparta jest na dronowych strukturach przeciwstawionych rozbitym rytmom i zanikającym, pełnym dysonansów melodiom. Ich wczesne wydawnictwa były opisywane jako dzieła sytuujące się gdzieś pomiędzy muzyką konkretną i plemienną. Artyści nagminnie wykorzystywali zaniedbywane w oficjalnej kulturze techniki i źródła dźwięku – takie jak nagrania starych przekazów radiowych, zabawkowe instrumenty czy nagrania terenowe – często radykalnie przemienione i zapętlone. Muzycy stopniowo dodawali do swojej twórczości elektroniczne elementy, pomijając jednak zdecydowanie komputerowe techniki kompozycyjne. Sięgając korzeniami punka, post-punku, new wave i industrialu, zespół skorzystał z punkowego etosu nieskończonych możliwości i stał się kreacją samą w sobie. Tworzone przez artystów utwory nie były utworami w jakimkolwiek tradycyjnym tego słowa znaczeniu, lecz dźwiękowymi labiryntami, z których część była tak zadziwiająco kompleksowa, że w większości przypadków muzycy nie byli w stanie odtworzyć ich potem podczas występów na żywo. Z tego właśnie powodu ich koncerty zawsze zawierają improwizowany materiał.

Próbując w najprostszy sposób, najbardziej zrozumiałymi słowami i definicjami opisać muzykę projektu, można stwierdzić, że jest to dark ambient z silnym wpływem muzyki etnicznej. Jest tu wiele plemiennych rytmów perkusyjnych, zaśpiewów i orientalnych elementów, zanurzonych dronach, pętlach i samplach typowych dla industrialnych grup z lat osiemdziesiątych. Grupa potrafi kreować melodyjne i rytmiczne utwory, wypełniając je jednak niecodzienną aranżacją, atonalnym noisem i repetycjami zapewniającymi atmosferyczny szkielet. Zespół wciąż kontynuuje odkrywanie piękna tkwiącego w hałasie, podążając ścieżką łączenia abstrakcyjnych dźwiękowych kolaży i elektronicznej manipulacji z bruitystycznym wykorzystaniem swojego oryginalnego instrumentarium.