XXII Wrocław Industrial Festival

]]]][[[[  to projekt Sebastiana Harmazego znanego z harsh noise wall projektu VILGOĆ.
]]]][[[[  to muzyka drgań wydobyta z przestrzeni urbanistycznej, rozgrywająca się na granicy ludzkiej słyszalności.

CITIZEN to język miasta przełożony na surowy sygnał, hałas skonfrontowany z deformacją dubowych elementów. To co charakteryzuje ten one-man projekt to umiejętne balansowanie ciszą i ścianą dźwięku, tworzenie struktur/miniatur odpowiadającym niepokojom aglomeracji i ludzkiego mrowiska, w coraz badziej chaotycznej, autodestruktywnej rzeczywistości.  Atonalność i prymitywne formy industrialu, wzbogacone kolażami oraz autorskimi atakami video.  Estetyczne niedopasowanie dla purystów noise jak także dla dubowych epigonów, świadome wykluczenie. CITIZEN jest związany z labelem UBOCZE.

Cult of Youth to neo folkowo – post punkowy zespół z Brooklynu w stanie Nowy Jork, prowadzony przez Seana Ragona. Ragon to aktywista sceny DIY punkowej i  industrialnej  na wschodnim wybrzeżu. Przez ponad 15 lat, prowadził sklep muzyczny na Brooklynie i wytwórnię o nazwie Heaven Street i Blind Prophet Records.
Początkowo  Cult of Youth był solowym projektem Ragonona i ukłonem muzycznym w stronę Death In June, Current 93 lub innowacyjnej ścieżki dźwiękowej Paula Giovanniego do The Wicker Man. Ostatecznie  Ragon zwerbował stały zespół i podpisał kontrakt z wpływowa wytwórnią Sacred Bones, która wydała kolejne 3 albumy grupy. Tym samy ich styl muzyczny ewoluował. Wczesny neo folk splótł  się z melodyką post punk i transowością post industrialu. Po wyczerpujących trasach koncertowych, w 2015 roku słuch o grupie zaginął. Muzycy jednak nie próżnowali.
Spakowali do starego vana sprzęt studyjny,  instrumenty, torbę psychodelików i wyjechali w góry Vermont bez żadnego sprecyzowanego planu. Przez następne miesiące żyli z dala od internetu, spędzając większość czasu na pracach rolnych, strzelaniu z broni, wędrówkach górskich i nagrywaniu muzyki.  Nowa płyta „With Open Arms” ukazała się w roku 2023 nakładem wytwórni Dominika Fernow (Prurient)  – Hospital Prod  i bez wątpienia jest to opus magnum zespołu. Jak ten materiał sprawdzi się na żywo? Przekonamy się w piątek 03.11 w Sali Gotyckiej podczas jedynego polskiego koncertu grupy.

Dave Phillips (ur.1969 r. w Zurychu.) Aktywny od 1987 r. szwajcarski muzyk i artysta multimedialny. Współzałożyciel grupy FEAR OF GOD, członek SCHIMPFLUCH-GRUPPE, PERVERTS IN WHITE SHIRTS i DEAD PENI. Jego nagania pojawiły się na blisko 150 albumach. Przez 30 lat działalności dał ponad 500 koncertów w 40 krajach (m.in. w Kanadzie, Stanach Zjednoczonych, Nowej Zelandii, Australii, Japonii).

Podpora (nie) słynnej szwedzkiej wytwórni Cold Meat Industry, od ponad 15 lat świadomie eksplorujący pokłady gatunku dark ambient. Deutsch Nepal to jednoosobowy projekt człowieka o pseudonimie Lina Baby Doll. Jest zjawiskiem zdecydowanie nie mieszczącym się w żadnych muzycznych schematach. Dźwiękowa pustka przelewająca się z głośników wprawia w stan narkotycznego odrętwienia. Zobaczyć świat odarty z wszelkich znaczeń, materię w swej najczystszej postaci-oto unikalne doświadczenie, które przynoszą wytwory DN. Wszyscy jesteśmy zwierzętami poszukującymi ekstremalnych wrażeń – DN żeruje na tej potrzebie i doskonale ją zaspokaja.

Deutsch Nepal to jedna osoba – Lina Baby Doll – żywa legenda sceny industrialnej i dark ambient. Podpora słynnej szwedzkiej wytwórni Cold Meat Industry, od ponad 30 lat świadomie eksplorujący pokłady gatunku dark ambient. Jest zjawiskiem zdecydowanie nie mieszczącym się w żadnych muzycznych schematach. Dźwiękowa pustka przelewająca się z głośników wprawia w stan narkotycznego odrętwienia. Zobaczyć świat odarty z wszelkich znaczeń, materię w swej najczystszej postaci-oto unikalne doświadczenie, które przynoszą wytwory DN. Wszyscy jesteśmy zwierzętami poszukującymi ekstremalnych wrażeń – Deutsch Nepal żeruje na tej potrzebie i doskonale ją zaspokaja. Deutsch Nepal to surrealistyczne pejzaże dźwiękowe przecinane gwałtownymi i precyzyjnymi uderzaniami perkusjonaliów. To żywa obsesja na punkcie czerni i bieli.

FM Einheit (Mufti) to muzyk i aktor industrialny, znany przede wszystkim z gry na perkusjonaliach – rodem ze złomowiska w Einstürzende Neubauten. Jego wpływ na brzmienie  klasycznych albumów grupy takich jak: „Kollaps”, „Halber Mensch”, „Haus Der Luege”czy „Tabula Rasa” jest niezaprzeczalny. Po jego odejściu brzmienie grupy uległo zmianie na formy bardziej przystępne.
Einheit zagrał główną rolę w filmie fabularnym Klausa Maecka „Decoder” z 1984 roku. Współpracował z muzykami takimi jak: Diamanda Galás, Eraldo Bernocchi, Mona Mur, KMFDM, Goethes Erben i wieloma innymi. Od lat tworzy muzykę na potrzeby filmu i teatru, a jego sporadyczne wystąpienia live przypominają odbiorcy czym pierwotnie był dźwiękowy futuryzm i industrial.

Za nazwą tą kryje się  Jun Konagawa, japoński kompozytor radykalnych odmian industrialu i neofolku. Zaczynał we wczesnych latach 80 tych w duecie White Hospital z Tomasadą Kuwaharą, po wydaniu w 1984 roku albumu „Holocaust” grupa rozpadła się, wtedy narodził się też Grim. Sporadyczne koncerty w USA, Japonii i Europie przyniosły grupie niemal kultowy status. Po latach letargu  Grim powrócił  z nową energią i świeżymi wydawnictwami muzycznymi firmowanych przez takie labele  jak: Tesco, Ant-Zen czy Steinklang. Koncert  na WIF będzie swoistym dźwiękowym rytuałem w wykonaniu samego Juna Konagawy.

Hackedepicciotto to Alexander Hacke, basista i założyciel Einstürzende Neubauten z którymi gra do dziś oraz jego żona Danielle de Picciotto, która  przeprowadziła się do Berlina w 1987 roku, aby zostać wokalistką zespołu „Space Cowboys” i współinicjatorką Love Parade. Danielle specjalizuje się w grze na: lirze korbowej, harfie, skrzypcach i pianinie, Alexander jest mistrzem  basu, gitary i perkusji. Razem tworzą piękne, akustyczne pejzaże dźwiękowe a ich występy na żywo słyną z  intensywności. Kolaż  niskich akordów basowych i  elektroniki tworzy hipnotyzujący wszechświat dźwięków i emocji. W 2023 nakładem Mute ukazała się nową płyta duetu pt ”Keepsakes”, którą muzycy będą promować na wrocławskim koncercie.

Pod tą nazwą kryje się polski projekt power electronics z Tarnowskich Gór personalnie powiązany m.in. z Whalesong i Lugola. Czynnikem odróżniającym Harmony od Struggle od  choćby projektu Lugola jest niewątpliwie podejmowana  tematyka. Na debiucie sporo uwagi poświęcono zagadnieniom odnoszącym się do wojny, kontroli, dominacji i manipulacji społeczeństw żyjących w różnym czasie i na różnych szerokościach geograficznych, ukazując tym samym mechanizmy i reguły jakie funkcjonują w ich obrębie, a które z kolei prowadzą do samozagłady.

FFO: Anenzephalia, Genocide Organ

Michael Everett, występujący także pod pseudonimem puppy38 muzyk i producent pochodzący z Austin w Teksasie, lecz od kilku lat rezydujący w Wiedniu, od 1998 roku nagrał już ponad dwadzieścia albumów pod szyldem Hiroshimabend, wydanych w niezależnej wytwórni opiumdenpluto. Znalezione dźwięki, nagrania terenowe, industrialne rytmy, rozciągnięte na długiej przestrzeni czasu drony, mroczny, wypełniony niepokojącym klimatem ambient, eksperymentalne hałasy – te wszystkie rzeczy składają się na muzykę projektu. Ambient/avant noise w wykonaniu Everetta to doświadczenie nie tylko dźwiękowe – to psychosomatyczne przeżycie, które budzi różne skojarzenia, które odwołują się do głęboko ukrytych pokładów podświadomości. To muzyka, która potrafi zahipnotyzować słuchacza całą gamą efektów, bogatych struktur i swoją wielowarstwowością. To nie jest zwykły ambient, to nie jest zwykły noise – w utworach Hiroshimabend odnaleźć można zarówno industrialną buntowniczość, jak i swoiste, dziwne piękno.

Orphx czyli duet: Richi Oddi i  Christina Sealey od prawie trzydziestu lat tworzy wyjątkową fuzję rytmu i noise, umiejętnie łącząc techno z technikami eksperymentalnymi i industrialnymi.  Koncertową przygodę zaczynali od małych klubów i galerii sztuki by z czasem zacząć regularnie występować w świątyniach techno, takich jak Berghain, Tresor i Khidi. Początkowo inspirowali się eksperymentalnym  pograniczem techno i industrialu wykorzystując taśmy szpulowe, sequencery i automaty perkusyjne by z czasem zamienić je na syntezatory modularne.
W ostatnich latach pracowali nad spektaklami audiowizualnymi z wykorzystaniem infradźwięków i wielokanałowych systemów głośnikowych, współpracując z artystą wideo Patrick Trudeau i McMaster University’s Institute for Music and the Mind. Ich projekty poboczne to m.in:  Eschaton (Orphx + Ancient Methods), Ontario Hospital (Rich Oddie + Huren), Orphx + JK Flesh (Justin Broadrick) i Oureboros (Rich Oddie + Aron West).Remiksowali m.in:  Front Line Assembly, Nomeansno i Conrada Schnitzlera.
Bez cienia wątpliwości to jedni z pionierów sceny „rhythmic noise”. Na WIF duo ekskluzywnie zaprezentuje swój industrialny „old school set”.

Puce Mary to solowy projekt urodzonej  w Danii artystki Frederikke Hoffmeier, utożsamianej z młodą generacją sceny noise i power electronics. Puce Mary słynie z intensywnych występów na żywo, od porywających re-interpretacji kinowych soundtracków po pełny furii nieszablonowy hałas. Dzięki znakomitym wydawnictwom (dla Posh Isolation czy PAN),  wystąpieniom live i współpracy z artystami takimi jak Drew McDowall, Varg2TM, Kali Malone czy Stephen O’Malley – Puce Mary zyskała szerokie uznanie, stając się jedną z najważniejszych artystek młodego pokolenia.

Mająca swoje korzenie we wschodnio-niemieckim undergroundzie drezdeńska formacja Sardh to kolektyw złożony z eksperymentujących audiowizualnych artystów. Powstał w roku 1987 jako fuzja muzyków, malarzy i dizajnerów związanych ze sceną improwizacyjną z Drezna. Od początku swojego istnienia muzycy Sardh działali na wielu frontach – wystawiali konceptualne performansy, prezentowali w galeriach swoją sztukę i instalacje dźwiękowe oraz organizowali koncerty i festiwale (to właśnie muzycy tej formacji stoją za istniejącym od 2001 roku festiwalem Morphonic Lab). Brzmienie Sardh opiera się na wykorzystaniu własnoręcznie zbudowanych przez muzyków instrumentów lub użyciu przedmiotów codziennego użytku jako źródeł dźwięku. Muzyka projektu to mieszaniną kolaży dźwiękowych, ambientu, noise i industrialu. To, co wyróżnia formację od wielu innych projektów z industrialnego nurtu, to prawie całkowity brak wykorzystywania przez nich wcześniej przygotowanych elektronicznych dźwięków i samplowanych wstawek. Głównym założeniem artystów jest skupienie się na bezpośredniej produkcji dźwięku przed publicznością i tym samym zaangażowanie jej mentalnie w sam proces tworzenia. Każdy ich występ na żywo jest inny, ściśle zdefiniowany przez jego miejsce i atmosferę – to wszystko służy wytworzeniu unikalnej, dramatycznej struktury powstającej muzyki i jest wyrazem intuicyjnego procesu twórczego.

SECT7 to hardwarowy projekt łódzkiej artystki audiowizualnej – Kat. Efekt eksperymentów z hałasem, rytmem i twardymi bitami. Dźwiękowa implozja kumuluje sumę jej wieloletnich estetycznych eksploracji. Rezultatem jest aktualna, radykalna, rażąca muzyka i atak wizualny. Jednym ze źródeł SECT7 jest admiracja electro pre technoidalnej muzyki z historycznych wydawnictw Zoth Ommog, New Zone; obecne jest tu dziedzictwo Wax-Trax czy fala pierwotnej, realnej muzyki EBM i electro industrial. Od Leaether Strip do Bigod 20 i Nitzer Ebb; oraz oczywiście wszystko: od Front 242 do Front Line Assembly. Takie wpływy łączą się z uwagą poświęconą współczesnym falom mechanicznego techno, spod znaku labeli takich jak Sonic Groove, Hands czy Bite Records. Pierwszym pełnowymiarowym wydawnictwem SECT7 jest album Obsessiveness, opublikowany w Zoharum Records. Wspiera go EP Subliminal Stimuli z remiksami Larmo i Egoist. Nowe nagrania SECT7 idą jeszcze dalej w potęgowaniu wewnętrznej sonicznej energii. Sygnały, sample opatrujące muzykę dowodzą wpływów kina thrill, filmów noir i cinema giallo. Potencjałem jest wzmożony, duszny klimat: obsesje, manie, powikłane relacje cielesności i psyche rezonują w serialnym ataku repetytywnego bitu. Napięcie, niepokój, niemożność ucieczki – takie uczucia towarzyszą recepcji Obsessiveness. Słuchacz poddany jest bezlitosnemu atakowi dark techno industrialnej masy dźwiękowej, oddającej w pewnym stopniu konfuzję i tempo naszych czasów. Ciężka atmosfera muzyki  SECT7 jest refleksem świata wokół, ze wszystkimi zagrożeniami, atrakcjami i plagami, ery nadmiaru informacji, nadmiaru komunikatów, przesytu i nadprodukcji. (WS)

Nazwa Te/DIS to to skrót „Tempted Dissident” za którą ukrywa się muzyk związany z kultową niemiecką wytwórnią Galakthorrö. Jego muzyka to mocno osadzony w duchu Galakthorrö   Angst-Pop, monolityczne rytmy, i emocjonalny wokal nawiązujące do szorstkości post punk. To zimny i uporządkowany dźwiękowy pejzaż skrywający podskórne intensywne emocje i napięcia.

Templer to solowy projekt Thomasa Chalandona –  połowy duetów Imperial Black Unit i ATT Corp.
Templer to Rhythm’n Noise nasycony mrocznym techno, ciężkimi beatami z domieszką old school industrialu i współczesnych brzmień. Artysta wydaje w barwach cenionej  HANDS Records. Jego album remiksowali: Esplendor Geometrico, Test Dept, Orphx, Geistform. Thomas grał na takich wydarzeniach jak Forms of Hands, MUK.E, Wave Gotik Trefen i Tresor.

THAT’S HOW I FIGHT [Psychedelic / Space / Experimental] Zadebiutowali w 2021 roku albumem „Movement One” dla Requiem Records. Choć jako zespół pod tym szyldem działają od niedawna, to stojący za nim muzycy mają spore doświadczenie na muzycznej scenie; dotychczas kojarzeni byli z działalności m.in. w grupach Rigor Mortiss, Titanic Sea Moon czy Rongwrong. Początkowo ograniczali swoją aktywność wyłącznie do pracy w studiu. Jednak w styczniu tego roku, w ramach wydarzenia z cyklu „Zawieje”, zagrali swój pierwszy koncert na najmniejszej scenie w Polsce, otwierając tym samym kolejny rozdział w zespole. Po świetnie przyjętym debiucie w Requiem Records oraz kasetowej i cyfrowej EPce („Between Movements”) pojawił się w kwietniu drugi regularny album THAT’S HOW I FIGHT. „Movement Two” zaczyna się tam, gdzie zakończyła się poprzednia sesja. Po drodze zespół poszerzył skład i scalił się w jeden organizm podczas licznych sesji, by jeszcze odważniej osadzić improwizację jako główny budulec, na którym opiera się ich muzyka. Przy użyciu dotychczasowego instrumentarium, rozbudowanego m.in. o samplery, syntezatory, czy akordeon, i wykorzystaniu ich licznych walorów dźwiękowych, udało się muzykom zarejestrować kompozycje, o nieco eterycznej i zwiewnej naturze, a przy tym zapadające głęboko w pamięci słuchaczy. Wszystko tutaj dopracowane zostało w najmniejszym calu tak, że nawet najdrobniejszy dźwięk delikatnie wypełniający przestrzeń zdaje się być równie ważnym elementem większej całości. Kluczowym budulcem, z którego utkano ów monolit jest brzmienie, nadające całości ostateczny sznyt, odciskające się w bogatych, a jednocześnie ascetycznych formach. To wszystko sprawia, że ich występy na żywo, wsparte licznymi improwzowanymi frazami, potrafią zachwycić jeszcze bardziej… „Movement Two” i promujące go występy to zaproszenie do podróży i ciągłego odkrywania z każdym kolejnym odsłuchem. Gotowi na to, byzmierzyć się z ich twórczością? Zapraszamy.

The Rorschach Garden został założony przez Philippa Müncha w 1987 roku. W latach 90-tych TRG był mocno zaangażowany w scenę kasetową, a muzyka powoli ewoluowała do tego, czym jest obecnie, a co najlepiej można opisać jako „Minimal Synth Pop Music”. Phillip jednocześnie był członkiem cenionej niemieckiej grupy industrialnej ARS MORIENDI, a później założył rhythm’n noise’owy SYNAPSCAPE. Na początku nowego milenium TRG dołączył do grona artystów Ant-Zen z którą to wytwórnią jest związany do dziś.

Tim Lewis, znany przede wszystkim pod artystycznym pseudonimem Thighpaulsandra  to walijski muzyk i multiinstrumentalista, znany głównie z gry na syntezatorach i keyboardach w licznych eksperymentalnych projektach. Jeszcze pod swoim prawdziwym nazwiskiem nagrywał w początkach swojej kariery z legendarnym Julianem Cope, za którego namową przybrał swój pseudonim. Pochodząc z rodziny muzyków, jego fascynacja dźwiękiem pojawiła się bardzo wcześnie w naturalny sposób. Studiował między innymi grę na fortepianie, organach i waltorni, jednocześnie zgłębiając inne strony rzeczywistości, przez osiem lat pracując jako dyplomowany pielęgniarz w zakładzie dla psychicznie chorych. Swoją karierę muzyczną rozpoczął we wczesnych latach 80-tych z metalowym zespołem Temper Temper, z którym współpracę jednak szybko zakończył, nie mogąc dać w nim ujścia swoim prawdziwym inspiracjom, czyli krautrockiem i improwizowaną muzyką elektroniczną. Jego współpraca z Julianem Cope stworzyła właściwą atmosferę i dzięki temu w 1997 roku Thighpaulsandra dołączył do słynnego space-rockowego zespołu Spiritualized, a później do formacji Coil, której członkiem był na takich albumach, jak Astral Disaster, Musick To Play In The Dark Vol. 1, Musick To Play In The Dark Vol. 2, Time Machines, Black Antlers i The Ape of Naples. Jego pierwsze trzy wydawnictwa solowe ukazały się w wytwórni Eskaton, należącej do muzyków Coil, którzy aktywnie wspierali go podczas ich nagrywania.Twórczość Thigpaulsandry jest wyjątkowo trudna do zaklasyfikowania – zamiast wymieniać szereg estetyk i stylistyk, do których nawiązywał na swojej muzycznej ścieżce, prościej jest po prostu zwrócić uwagę na tych wszystkich, czasem diametralnie od siebie różnych wykonawców z którymi współpracował: między innymi Coil, Julian Cope, Spiritualized, Waterboys, Cyclobe czy Elizabeth Frazer z formacji Cocteau Twins. Podejmując się karkołomnej próby opisania muzyki z jego solowych wydawnictw, warto zwrócić uwagę na kilka elementów stale obecnych w jego kompozycjach – to utwory złożone z dźwięków właściwych dla muzyki konkretnej, pełne wielowymiarowej elektroniki, wściekłych pomruków i atmosferycznych brzmień. Najprościej powiedzieć, że cała twórczość Tima Lewisa to muzyczny eksperyment doprowadzony do perfekcji. W jego muzyce można odnaleźć elementy awangardy, krautrocka, space-rocka, muzyki klasycznej i jazzu, ale to wszystko egzystuje na nowych zasadach w jego dźwiękowym uniwersum. To mieniący się różnymi barwami kalejdoskop dźwięków, tak unikalnych jak ich stwórca.

Dark ambientowa, solowa inkarnacja  Ryby znanego z duetu Disharmony, szefa wydawnictwa Aliens Production. Sakralne dźwiękowe obrazy przeplatają się tu z dźwiękami współczesnej cywilizacji, cisza i dobiegające  z podświadomości  niepokojące odgłosy splatają się w chłodnym pochodzie ku nieznanemu. To muzyczna opowieść o dobru i złu w trzewiach współczesnego świata…

Vonsechsundachtzig założony w 2016 roku zespół rezydujący w Łodzi, tworzący eksperymentalną muzykę elektroniczną. Na post-industrialne brzmienie duety składają się elementy tradycyjnego utworu muzycznego, połączone z wolną, głęboką ścianą elektronicznych dźwięków. Wytwarzany przez grupę klimat łączy w sobie odczycie poprzemysłowej aglomeracji z pustym, zarośniętym pejzażem po katastrofie.

Zero Kama –  prawdopodobnie jeden z pierwszych projektów rytualnego industrialu.  To solowe dzieło Zoe Dewitt, swój  kultowy status zyskał  w latach 80 dzięki płycie  „The Secret Eye of L.A.Y.L.A.H.”. Jest to  konceptualny album nagrany wyłącznie przy użyciu instrumentów wykonanych z ludzkich kości i czaszek.
Od 2015 roku Zoe przygotowywała się do wznowienia działalności Zero Kama, a w 2022 roku, po prawie 40 latach milczenia, pojawiła się  na nowojorskim festiwalu noise.
W swojej nowej odsłonie Zoe wykorzystuje wyłącznie próbki z nagrań „The Secret Eye of L.A.Y.L.A.H.” z 1984 roku, zachowując w ten sposób podstawowe brzmienie Zero Kama, które jest aktualnie przetwarzane przez syntezatory modularne a wybijane onegdaj na kościach rytmy służą za podstawę sampli przetworzonych w maszynowe techno beaty.
Wizualizacje  generowane  na żywo dopełniają przywoływanego przez Zero Kama wielowarstwowego magicznego wszechświata.