ENERGIA DŹWIĘKU 2017

to jednoosobowy projekt muzyczny założony w 2006 przez Sebastiana Banaszczyka i działający w przestrzeni elektronicznej muzyki eksperymentalnej według własnej metody twórczej nazwanej „100% sound recycling”. Oznacza to, że każdy utwór powstaje na bazie obróbki tylko jednej dźwiękowej próbki pochodzącej ze specjalnie dobranego materiału źródłowego, bez użycia żadnych dodatkowych dźwięków czy instrumentów.Debiutancki album „Bionulor” (2009) skupiał się na brzmieniach instrumentów muzyki dawnej, szczególnie średniowiecza i renesansu, „Sacred Mushroom Chant” (2011) powstał wyłącznie na bazie obróbki ludzkiego głosu (m.in. Marcela Duchampa i Neila Armstronga), kolejne zaś wydawnictwa to trylogia zainspirowana postacią i twórczością Erika Satie : „Erik” (2012) i „Furniture Music” (2017) w całości poświęcone kompozycji   oraz  EP „Vexations” (2014). Bionulor stworzył także muzykę do przedstawień teatralnych : „Koriolana” Williama Shakespeare’a, którego premiera w reżyserii Gabriela Gietzky’ego odbyła się w czerwcu 2011 w Teatrze Powszechnym w Warszawie, zrealizowanego przez Sylwię Oksiutę w marcu 2012 autorskiego monodramu „SKAZAna” (poruszającego problem molestowania seksualnego młodej dziewczyny przez ojczyma) oraz “Życia : trzy wersje” Yasminy Rezy w reżyserii Piotra Machalicy z lutego 2015 w Teatrze im. Mickiewicza w Częstochowie. W 2014 w ramach Festiwalu Dekonstrukcji Słowa “Czytaj!” przygotował specjalny multimedialny performance „Stary Pisarz” poświęcony Williamowi S. Burroughsowi w roku setnych urodzin amerykańskiego autora…

Zespół działał w latach 90. ubiegłego stulecia w składzie: Agata Harz (śpiew), Katarzyna Smoluk (śpiew, fortepian), Robert Niziński (instrumenty dęte i klawiszowe), Lechosław Polak (akordeon, instrumenty klawiszowe, syntetyzatory) oraz Remigiusz Mazur-Hanaj (teksty, taśmy).

Ten etap w historii zespołu podsumowują 2 płyty wydane przez OBUH Records: (1993) i (1996).

Album znalazł się na liście 20 najważniejszych płyt alternatywnych dekady (m.in. ); w 2013 doczekał się wznowienia na rynku brytyjskim dzięki wytwórni Penultimate Press. Penultimate Press jest również wydawcą najnowszej płyty zespołu której angielska premiera miała miejsce w listopadzie 2015 roku podczas hcmf// – Huddersfield Contemporary Music Festival. Album został dobrze przyjęty przez krajowych i zagranicznych recenzentów, znajdując się w czołówce podsumowań płyt roku w Polsce oraz w Wielkiej Brytanii.

W 2014 grupa wznowiła działalność, w tym samym co przed laty składzie. Pierwszym koncertem po reaktywacji był występ w kościele św. Katarzyny w ramach festiwalu UNSOUND w Krakowie. Od tego czasu Księżyc pojawia się w różnych miejscach i bierze udział w różnych wydarzeniach (np.: w Warszawie koncert w Laboratorium CSW z Ivą Bittovą, występ o brzasku w warszawskiej Królikarni, koncert pod platanami podczas Les Siestes Electronique w Tuluzie,  festiwal Land Art nad Bugiem, festiwal Energia Dźwięku we Wrocławiu, koncert z Aine O’Dwyer w londyńskim Cafe Oto, KRAAK festiwal w Brukseli, i in.).

Muzyka zespołu trafiła na kompilację wydaną przez magazyn WIRE i festiwal Unsound. W 2015 Księżyc został nominowany do udziału w programie SHAPE – Platform for Innovative Music and Audiovisual Art from Europe. Uczestniczył również w projekcie muzyczno-wydawniczym Requiem Records na okoliczność publikacji Eugeniusza Rudnika.

Magic Carpathians (Karpaty Magiczne) zostały założone przez Annę Nacher i Marka Styczyńskiego i jest kontynuacją pomysłów muzycznych realizowanych w grupie Teatr Dźwięku Atman. Od chwili powstania projektu w 1998 muzycy bazują na łączeniu brzmienia instrumentów tradycyjnych oraz transowych technik wokalnych z kręgu eurazjatyckiej muzyki rytualnej z nowymi technologiami modyfikacji dźwięku i elementami amerykańskiej psychodelii i noise. Muzycznie poruszają się na pograniczu jazzu, muzyki eksperymentalnej i etnicznej z dużą dozą improwizacji traktowanej jako narzędzie odkrywania prawdziwych brzmień. Dzięki konsekwencji i przyjętej metodzie pracy, w której istotną rolę odgrywają wyprawy studialne i nagrania terenowe, formacja stworzyła własne, rozpoznawalne brzmienie. Projekt Karpaty Magiczne od lat konsekwentnie proponuje muzykę hybrydyczną, wymykającą się gatunkowym określeniom, zainspirowaną tradycjami muzycznymi łuku Karpat i Azji Centralnej, ale wyrastającą z ducha freejazzowej improwizacji. Oryginalne brzmienia niezwykłych instrumentów takich jak słowacka fujara pasterska, australijskie didjeridu, chińskie organki lu-sheng, czy indyjskie miniharmonium znakomicie współgrają z nietypowo potraktowanym głosem i odnajdują nowy wymiar w kontekście współczesnych idiomów muzycznych, nie stroniących od preparowanej gitary elektrycznej czy analogowej elektroniki domowej produkcji.Anna Nacher i Marek Styczyński realizują także wiele projektów pobocznych, w których współpracowali z artystami z kręgu muzyki medytacyjnej, free-jazzu, psychodelii, rave, avant-popu, noise i techno. Podczas kilkunastu lat istnienia dorobili się dokumentacji kolejnych etapów pracy w postaci kilkunastu oficjalnych płyt, wydanych w USA, Niemczech, Wielkiej Brytanii, Szwajcarii i Polsce oraz kilkudziesięciu wydawnictw okazjonalnych i dokumentacyjnych. W centrum zainteresowania autorów Projektu Karpaty Magiczne są psychologia słyszenia, psychogeografia (pojęcie wywodzące się od sytuacjonistów Guya Deborda), ekologia dźwięku oraz etnobotanika. Dla udokumentowania koncertów, dźwiękowych relacji z podróży (opisanych w książce Ucho Jaka – muzyczne podróże od Katmandu do Santa Fe, wydawnictwo Bezdroża, Kraków 2003) i eksperymentów sonicznych, zespół stworzył własną dokumentację w formie serii płyt i wydawnictw World Flag Records, która obejmuje blisko 30 tytułów – wśród nich, w styczniu 2010 roku ukazała się płyta pt. Vaggi Varri – tundra soundwalk Anny Nacher z zapisem brzmienia tundry z okolic najwyższej góry Szwecji – Giebmekaise, na dalekiej Północy. Każdy koncert jest jednorazowym i niepowtarzalnym wydarzeniem scenicznym, łączy je poszukiwanie prawdy dźwięku i brzmienia zakorzenionych w tradycyjnych kulturach Euroazji. Dlatego artyści nazwali muzykę Magic Carpathians „ethno core” – przez nią zamierzają dotrzeć do samego serca najstarszych tradycji muzycznych, do samego jądra prawdy o rdzennej kulturze naszej Ziemi.Krytycy w Polsce i na świecie porównują Projekt Karpaty Magiczne do „wschodnioeuropejskiego Art Ensemble of Chicago”, a specyficzna technika wokalna Anny Nacher jest opisywana przez przywołanie nazwisk Diamandy Galas, Renate Knaupt czy Lydii Lunch, choć śpiewa ona także klimatyczne, kameralne piosenki w stylu Brigitte Fontaine czy Björk.

Sieben to autorski projekt muzyczny Matta Howdena. Jego oryginalna technika twórcza opiera się na wyprowadzeniu muzycznej frazy, którą następnie zapętla i wzbogaca o kolejne, precyzyjnie dobrane szczegóły. Efekt końcowy jest zaskakujący – słuchając utworów Howdena trudno uwierzyć, iż stanowią one pracę wyłącznie jednej osoby.

Matt Howden otwarcie przyznaje się do inspiracji muzycznych wyniesionych z klasycznej angielskiej muzyki, zaraz obok wymienia jednak takie zespoły jak Joy Division, Echo and the Bunnymen czy Bauhaus. Swoje bogate doświadczenie artystyczne zgromadził pracował z takimi wykonawcami i zespołami, jak Sol Invictus, Of the Wand & the Moon, Harvest Rain, The Raindogs, Tonym Wakefordem, L’Orchestra Noir, L’Ame Immortelle, Emilie Autumn, Faith & The Muse, Larsen, Chris Eckman, Spiritual Front, Shock Headed Peters, Hekate, Job Karma, The Mystery School czy HaWthorn.
Głównym instrumentem Matta są skrzypce, na których nauczył się samodzielnie grać – swój pierwszy instrument, który dostał od przyjaciela swojego dziadka. Po trwającej dwa lata nauce gry zaczął występować jako uliczny artysta na ulicach Newark, Lincoln i Grantham. W 1986 roku przeprowadził się do Sheffield, by stać się częścią tętniącej życiem tamtejszej sceny muzycznej, grając w takich składach jak The Glass Hammers, Pig64, Yonni czy Stiki. Projekt Siebien swoje powstanie zawdzięcza I Ching – Księdze Przemian, starożytnej chińskiej wróżbie. Jego przyjaciel wywróżył mu z niej, że powinien zacząć tworzyć taką muzykę, jaką chce, a nie taką, jaka spodobała by się innym. To właśnie spowodowało, że Howden poświecił się w całości swojej karierze solowej.

Podstawą Sieben jest wielość poziomów – poziomów instrumentu i głosu, które mają na celu hipnotycznie zaciągnąć słuchacza w świat emocji. Tekstowo tematy zmieniają się z albumu na album , ale połączane są zawsze tym samym poczuciem dysonansu – miękki, powierzchniowy głos artysty wyśpiewuje mroczne i zaskakujące historie. Inteligentne użycie metafor i archaicznego języka jest przeciwstawione bogatej muzycznej strukturze. Centralne miejsce zajmują w niej oczywiście skrzypce, a niecodzienny sposób gry Howdena nadaje muzyce Sieben rozpoznawalne piętno, które trudno porównać z czymś innym. Sieben często jest klasyfikowane jako muzyka neofolkowa, gotycka czy eksperymentalna – jednoczesnie może być opisana jako alternatywna, indie, piękna, melancholijna, freakfolkowa – i można by tu jeszcze długo wymieniać inne określenia.

Dekadencja, kabaret i melancholia – ta odmiana neofolku (czy też nihilistic-suicide-popu, jak swoją muzykę określają członkowie zespołu) którą prezentuje Spiritual Front, pełna jest wymienionych na początku żywiołów. Grupa powstała w 1999 jako projekt prowadzony przez Simone Salvatori, włoskiego gitarzystę, autora tekstów i twórcę koncepcji artystycznej zespołu. Ich tak zwany

Zespół tworzy obecnie trzech muzyków: wokalista Simone Salvatori, który gra także na gitarze akustycznej,  gitarzysta Jack Puri (gitara elektryczna) oraz perkusista Andrea Freddy Nio. Bez wątpienia wszyscy członkowie zespołu to świetni muzycy, jednak Spiritual Front nie byłby tym, czym jest, gdyby nie charyzma, charakterystyczny głos i porywające umiejętności aktorskie lidera – Simone Salvatori. To on nadaje kierunek, w którym z takim sukcesem rozwija się zespół. Muzyka Włochów mogłaby stanowić doskonałą ilustrację gangsterskich filmów. Podobny klimat stwarzają muzycy podczas koncertów – występując w czarnych garniturach i białych krawatach nie pozostawiają żadnych wątpliwości: zapraszają na prawdziwą podróż w czasie, gdzieś w lata 40-te, 50-te. Nihilizm stanowi hasło programowe Spiritual Front (taki tytuł nosi epka wydana w 2003 roku) i to właśnie nihilistyczne podejście do świata i rzeczywistości pojawia się w tekstach zespołu. Teksty traktują także o miłości, o pokrętnych relacjach między ludźmi – uczucia te jednak opisywane są w sposób przewrotny, często zaskakujący. Tę inaczej pokazywaną/pojmowaną miłość zdaje się podkreślać image tworzony wokół zespołu balansujący pomiędzy wybujałym erotyzmem a perwersją. Na tegoroczny WIF zespoł powróci ze specjalnym show podczas którego zagra materiał  ze swojej klasycznej już  płyty „Armageddon Gigolo”.