Początek lat 70-tych był znacznikiem rozczarowania największą kontrkulturą wcześniejszej dekady – ruch hippisowski pokazał swoje mroczne strony, rozmycie ideałów i niemożność w walce o przemiany społeczne i kulturowe. Nowa fala kontestatorów wyciągnęła z tego wnioski – nowi buntownicy oparli swoje idee na bardziej realistycznych i intelektualnych przesłankach. Jednym z takich ruchów była narodzona w połowie lat 70-tych w Wielkiej Brytanii kultura industrialna, czerpiąca garściami z literatury, filozofii, muzyki i sztuki XX wieku przy jednoczesnym odrzuceniu wszelkich akademickich aspektów tych dziedzin. Wielu muzyków z tego nurtu nie ograniczało się tylko i wyłącznie do zamknięcia w twórczości dźwiękowej – starali się oni wyrażać swoje idee i obsesje także na gruncie sztuk plastycznych. Twórcy tacy jak David Tibet, Steven Stapleton, Jhonn Balance czy Nick Blinko czerpali inspiracje z wcześniejszych ruchów awangardowych w sztuce takich jak dadaizm, surrealizm, futuryzm i ekspresjonizm, a także z art brut (twórczości chorych psychicznie) czy też ze sztuki wizjonerskiej czy magicznej, starali się oni znaleźć ujście dla swojej ekspresji w formie wizualnej – nie tylko projektując okładki albumów, ale wystawiając swoją sztukę w bardziej tradycyjny sposób, w obiegu galeryjnym.Połączony z prezentacją wizualną wykład Rafała Jęczmyka będzie wprowadzeniem do świata twórczości plastycznej tych eksperymentalnych muzyków.
